ณ ดินแดน "อ้วนพี" ภายใต้แสงอาทิตย์อันอบอุ่นยามเช้า แสงที่ลอดผ่านก้อนเมฆมากมายนั้น ตกกระทบพื้นดิน สาดส่องไปทั่วบริเวณ ขับไล่ความมืดของรัตติกาลไปสิ้น

"โรบิน อู๊ด" กำลังนั่งอ้วนอย่างสบายอารมณ์อยู่ริมแม่น้ำ "ขาวใหญ่" อันเป็นแม่น้ำสายหลักของดินแดนอ้วนพี ในใจคิดว่า วันนี้แหละ ที่จะไปปล้นบ้านของมหาเศรษฐีของดินแดนนี้ กำนัน "ไทเกอร์ อู๊ด"
 

ดินแดนอ้วนพีถือว่า ประชาสุกรทุกตัวเป็นพี่น้องกันทั้งหมด จึงมีกฎอยู่ว่า ทุกตัวจะต้องใช้นามสกุล "อู๊ด" แต่สำหรับโรบิน อู๊ดแล้ว ดินแดนอ้วนพีแห่งนี้ ยังมีพี่น้องตระกูลอู๊ดอีกมากมาย ที่เป็นอู๊ดด้อยโอกาสทางสังคม เป็นอู๊ดที่ยากจนค่นแค้น เขาจึงตั้งปณิธานเอาไว้ว่า จะปล้นหมูรวย อภิบาลหมูจน และวันนี้ เขาจะได้ทำภารกิจอันยิ่งใหญ่นี้ ... อีกครั้ง
 

สายน้ำของแม่น้ำขาวใหญ่ยังคงไหลเอื่อย ผ่านสายตาเล็กๆ ที่มองผ่านจมูกกลมโตสีชมพู ที่มีรูสองรูของโรบิน อู๊ดไป ระลอกแล้ว ระลอกเล่า
 

เขายังคงคิดแผนการในวันนี้ แล้วเขาก็บอกกับตัวเองว่า
 

"แหม ... ทำไปได้"
 

โรบิน อู๊ดคิดถึงเรื่องราวการปล้นที่ผ่านมาของเขา เขาปล้น แล้วเอาทรัพย์สินที่ได้มาทั้งหมด ไปให้กับครอบครัวอู๊ดด้อยโอกาส ครั้งแล้วครั้งเล่า ครั้งนี้ก็เช่นกัน ถือเป็นครั้งสำคัญมาก ที่เขา โรบิน อู๊ด มิตรแท้ของผู้ยากไร้ จะได้นำทรัพย์สินที่จะปล้นมาจากไทเกอร์ อู๊ด ไปมอบให้กับครอบครัวอู๊ดครอบครัวหนึ่ง ที่อยู่ทางตอนใต้ของดินแดนอ้วนพี
 

"ทิศใต้ ... ขนาดชื่อทิศทางของบ้านไทธนา อู๊ดยังถูกกดขี่ นับประสาอะไรกับการกระทำของพวกมัน สามทหารหมู พวกฉ้อราษฎร์บังหลวง แค่พระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้าให้ท้ายทำเป็นเบ่ง" โรบิน อู๊ด บ่นออกมาเบาๆ
 

เขาพูดถึง "สามทหารหมู" อันได้แก่ ไมตี้ อู๊ด, ไมเคิล อู๊ด และมอร์แกน อู๊ด ... อัศวินแห่งดินแดนอ้วนพี และพระเจ้าพิกกี้ อู๊ดที่แปดสิบจุดห้า เจ้าผู้ปกครองดินแดงอ้วนพีแห่งนี้
 

ชาวอ้วนพีจำนวนมากต่างรู้ดีกว่าพวกเขาเป็นพวกบ้าอำนาจ ชอบขูดรีดประชาชน เข้าภาษิตของประเทศแถบเอเซียตะวันออกเฉียงใต้ประเทศหนึ่งว่า “ขูดเลือดจากปู" แต่ในดินแดนอ้วนพีนี้ จะพูดกันว่า "รีดไขมันจากหมูผอม"
 

เนื้อสีชมพูบริเวณขมับทั้งสองข้างของโรบินอู๊ด เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยเลือดแห่งความคับแค้นแทนเหล่าพี่น้องตระกูลอู๊ดผู้ยากไร้
 

"ได้เวลาลงมือแล้ว"
 

เขาบอกกับตัวเอง ก่อนชันกายลุกขึ้น หันหลัง เดินจากริมแม่น้ำขาวใหญ่มา
 

ฉับพลันนั้น ไมตี้ อู๊ด หัวหน้าอัศวินสามทหารหมูก็ปรากฏกายขึ้น ท่ามกลางแสงอาทิตย์ยามเช้า
 

"จะไปปล้นกลางวันแสกๆ เลยเหรอ"
 

เสียงของเขายียวนกวนอวัยวะเบื้องล่างเป็นอย่างยิ่ง โรบิน อู๊ดมองไปที่เขาด้วยสายตาชิงชัง
 

"แล้วอีก 2 อู๊ดล่ะ ไปไหน"
"ไมเคิล อู๊ด กับ มอร์แกน อู๊ดน่ะเหรอ ฮ่าๆๆ อยากจะหัวเราะให้บ้านแตกสาแหรกขาด พวกนั้นไปรอเจ้าอยู่ที่บ้านไทเกอร์ อู๊ดแล้ว"

'อา ... นี่มันรู้แผนการของเราได้อย่างไรนะ แบบนี้ คงต้องหลบไปก่อนซะแล้ว' โรบิน อู๊ดคิดในใจ พลางหันหลังกลับ เตรียมจากไป

แต่แล้ว ไมตี้ อู๊ด ก็ชักกระบี่จากฝัก เสียงของมันบ่งบอกถึงความคมกริบ และประกายกระบี่นั้นก็สะท้อนแสงอาทิตย์ลูบไล้คมกระบี่วาบวูบ

โรบิน อู๊ดหันกลับมาสบตากับศัตรูอีกครั้ง มือขวาจับด้ามกระบี่ของตนด้วยกีบทั้งสี่ แต่ไม่ชักออกมา วิชากระบี่ของโรบิน อู๊ด เป็นเพลงกระบี่อ้วนพี ที่ร่ำเรียนมามาจากอาจารย์บวมใหญ่ อู๊ด ถือว่าเป็นสุดยอดเพลงกระบี่ไร้ตาไร้ใจแห่งแผ่นดิน
 

ทั้งสองสบตากันอยู่นาน ไม่กะพริบ ไม่มีการเคลื่อนไหว มีเพียงสายลมโชยแผ่วเท่านั้น ที่บ่งบอกถึงความเคลื่อนไหว มิเช่นนั้นแล้ว ดินแดนอ้วนพีคงเหมือนตกอยู่ในความนิ่งไปชั่วขณะ
 

และเมื่อสบโอกาส สายลมเร่งจังหวะกระชั้น ไมตี้ อู๊ดก็วิ่งเข้าใส่โรบิน อู๊ด เงื้อกระบี่ฟาดฟันสุดง้าง แต่ทำได้เพียงยกขึ้น กีบทั้งแปดอยู่ในระดับหน้าผาก เพราะไขมันในร่างกายไม่เอื้ออำนวยให้กระทำการได้มากไปกว่านี้ ภาพที่เห็นจึงเหมือนเด็กทารกกำลังยกขวดนมขึ้นดูด แต่เพราะความไร้เดียงสา จึงเลยไปถึงหน้าผาก
 

ฝ่ายโรบิน อู๊ดที่เตรียมรับมืออยู่แล้ว ชักกระบี่ออกเพียงครึ่งเล่ม ฉายา “โรบิน อู๊ด กระบี่ครึ่งเล่ม” ยังคงได้รับการถักทอจากสองมือของเขาอยู่ตลอดมา แต่วันนี้ เขาอยากสั่งสอนให้หัวหน้าแห่งสามทหารหมูได้รู้ว่า โรบิน อู๊ด ไม่ได้หมูอย่างที่คิด และอย่างที่เห็น เขาจึงชักกระบี่อีกครึ่งเล่มที่ไม่เคยหลุดจากฝักออกมา พร้อมชี้ไปทางไมตี้ อู๊ด ที่กำลังวิ่งเข้ามาอย่างรวดเร็ว จนเกือบหยุดไม่ทัน
 

โลกเหมือนหยุดนิ่งไปชั่วขณะ ทั้งสองกำลังค้างอยู่ในท่าที่การเคลื่อนไหวครั้งสุดท้ายหยุดลง
 

ปลายกระบี่ของโรบิน อู๊ด สอดเข้าไปในรูจมูกสีชมพูข้างหนึ่งของไมตี้ อู๊ด ที่กำลังค้างอยู่ในท่าทารกยกขวดนมเลยปาก ไม่ทันแม้แต่จะฟาดกระบี่ลงยังเป้าหมาย สายลมยังคงสงบนิ่ง เลือดหมูแดงฉานไหลออกมาจากรูจมูกนั้น เป็นเพียงการเคลื่อนไหวเดียวที่เกิดขึ้น
 

โรบิน อู๊ดดึงกระบี่ออกจากจมูกของไมตี้ อู๊ด เช็ดคราบเลือดที่ปลายอาวุธคู่ใจ ก่อนจะเก็บเข้าฝัก โดยมีไมตี้ อู๊ดทรุดกายนั่งลงอย่างผู้แพ้
 

"วันนี้ ข้าแพ้เจ้า แต่สักวัน ข้าจะกลับมาพร้อมกับไมเคิล อู๊ด และ มอร์แกน อู๊ด จะมาเอาชีวิตเจ้า จอมโจรโรบิน อู๊ด"
"เจ้ามันก็แค่พวกหมูหมู่ ไสหัวไปซะ ก่อนที่ข้าจะนึกสนุกไปมากกว่านี้ เจ้าจงภูมิใจไว้เถิด ว่ามีเพียงเจ้าเท่านั้น ที่เคยเห็นปลายกระบี่ของข้า และไปบอกไทเกอร์ อู๊ดด้วยว่า ให้รอข้าก่อน มันได้เจอข้าแน่"
 

โรบิน อู๊ดหันหลังให้เขา เดินฝ่าสายลมที่เริ่มพัดมาอีกระลอก ปล่อยให้ไมตี้ อู๊ดนั่งอยู่เดียวดายท่ามกลางสายลมนั้น